Βασίλισσα

4 Απριλίου 1968. 80.000 και πλέον κόσμου (ρεκόρ προσέλευσης) έχει κατακλύσει το Παναθηναικό Στάδιο για να παρακολουθήσει τον τελικό του κυπέλλου Κυπελλούχων με αντιπάλους την ΑΕΚ και τη Σλάβια Πράγας. Ένας αγώνας που θα έμενε χαραγμένος στις μνήμες όλων των ΑΕΚτζήδων καθώς επρόκειτο για για την πρώτη ελληνική επιτυχία σε ομαδικό άθλημα στην Ευρώπη.

Λόγω ηλικίας, την μπασκετική ΑΕΚ άρχισα να την παρακολουθώ στα μέσα της δεκαετίας του '90. Αναφέρομαι στον χαμένο τελικό κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ στη Λαμία, στον χαμένο τελικό κυπέλλου με τον Αρη στο αλεξάνδρειο, στο final four της Βαρκελώνης, στη Λωζάνη 2 χρόνια μετά και το Σαπόρτα, τα 2 συνεχόμενα κύπελλα με τον βάζελο σε πυλαία και οάκα και φυσικά το αξέχαστο πρωτάθλημα με τον γαύρο. Από το 2003 που συμμετείχαμε για τελευταία φορά σε τελικούς πρωταθλήματος (3-1 νίκες υπέρ του βάζελου) έως και σήμερα, υπάρχει απαξίωση απο το κοινό της ΑΕΚ προς αυτή την ομάδα. Δεν αναφέρομαι στους οργανωμένους οι οποίοι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα βάλουν πλάτη και θα στηρίξουν με τον τρόπο που μπορούν. Ακόμα μεγαλύτερη είναι βέβαια η απαξίωση απο τον μεγαλομέτοχο της ομάδας Γιάννη Φιλίππου ο οποίος λάμπει με την απουσία του τόσα χρόνια και η ΑΕΚ μοιάζει και είναι εγκλωβισμένη στα διοικητικά δεσμά της. Η σημερινή κατάσταση στην οποία έχει επέλθει η ομάδα είναι αρρωστημένη. Η παρούσα διοίκηση με μπροστάρη τον Μπάμπη Καραμανλή, κάνει προσπάθειες και συζητήσεις με επιχειρηματίες ώστε να αναλάβουν τις τύχες της ομάδας. Σχετικά πρόσφατο παράδειγμα αυτό του Μπομπ Κοζώνη το οποίο τελικά δεν προχώρησε.

Με λυπεί λοιπόν το γεγονός, μια τόσο ιστορική ομάδα όπως η ΑΕΚ να μη μπορεί να βρεί ακόμα καλα-καλα γήπεδο για να αγωνίζεται τη νέα σεζόν, να κλείνει με το ζόρι το ρόστερ της και να παλεύει για την αποφυγή του υποβιβασμού. Έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε "κάθε πέριση και καλύτερα".

Πού βρίσκονται λοιπόν όλοι εκείνοι οι ΑΕΚάρες, οι επιφανείς λεφτάδες ώστε να βοηθήσουν την ομάδα ;